Prośbę o beatyfikację bp Giovanniego Battisty Scalabriniego i Artemide Zattiego wypowiedział kard. Marcello Semeraro, prefekt Dykasterii ds. Sprawy Kanonizacyjnych, w towarzystwie postulatorów. Następnie, przedstawił krótkie życiorysy nowych świętych. W odpowiedzi Franciszek wygłosił formułę kanonizacji. Na frontonie bazyliki odsłonięto portrety nowych świętych, po czym przed ołtarz przyniesiono ich relikwie.

Giovanni Battista Scalabrini urodził się 8 lipca 1839 r. w Fino Mornasco, w prowincji Como we Włoszech. W 1863 roku otrzymał święcenia kapłańskie. Mianowany proboszczem na obrzeżach miasta, rozwinął szczególną działność w odpowiedzi na problemy społeczne i wychowanie młodzieży. W 1876 roku, w wieku 36 lat, został mianowany biskupem Piacenzy. Początki posługi od razu ujawniły charakterystyczne cechy jego biskupiej posługi: troskę o duchowieństwo i seminarzystów, bliskość do ludźmi, troska o nauczanie katechizmu, dobroczynność wobec potrzebujących. Z niezwykłą gorliwością i dalekowzrocznością podjął wyzwanie duszpasterskie, jakim była emigracja rodzin do Stanów Zjednoczonych i Ameryki Południowej. Opracował i zrealizował projekt odpowiedniej opieki duszpasterskiej dla migrantów. Za zgodą papieża Leona XIII rozpoczęło działalność Zgromadzenie Misjonarzy św. Karola, które założył w Piacenzy w 1887 roku. Bp Scalabrini założył również świeckie stowarzyszenie "San Raffaele", aby pomagać migrantom w portach, z których wypływali i do których docierali. Założył też Zgromadzenie Sióstr Misjonarek św. Karola Boromeusza. W latach 1901-1904 odwiedzał misjonarzy w miejscach ich apostolatu. Po powrocie z Brazylii zaczął chorować. Zmarł 1 czerwca 1905 r.

Biskup Piacenzy, był autentycznym człowiekiem wiary, czego wyrazem była gorliwa działalność charytatywna, która doprowadziła go do uznania znaczenia i złożoności zjawiska migracji we współczesnych społeczeństwach. Jego nauczanie do dziś inspiruje katolików do zaangażowania na rzecz migrantów i uchodźców oraz budowania powszechnego braterstwa. W 2022 r. przypada 25. rocznica jego beatyfikacji, której dokonał św. Jan Paweł II w dniu 9 listopada 1997 r.

Artemide Zatti urodził się 12 października 1880 roku w Boretto, w prowincji Reggio Emilia we Włoszech. Bieda zmusiła rodzinę do emigracji do Argentyny. Osiedlili się w Bahía Blanca. Tam młody Artemide związał się z parafią prowadzoną przez salezjanów, co zrodziło w nim pragnienie zostania zakonnikiem. W wieku 20 lat wyjechał do Bernal jako aspirant. Pomagając choremu księdzu zaraził się gruźlicą. W konsekwencji czego został przeniesiony do Viedmy, gdzie znajdował się szpital misyjny. Artemide, na sugestię ks. Evasio Garrone, obiecał, że jeśli wyzdrowieje, poświęci swoje życie cierpiącym. Za wstawiennictwem Maryi Wspomożycielki został uzdrowiony. 18 lutego 1911 roku złożył profesję wieczystą jako salezjanin i natychmiast zabrał się do pracy z chorymi, najpierw rozdając leki, a następnie prowadząc szpital w Viedmie. Przede wszystkim pracował tam jako pielęgniarz, ceniony przez pacjentów i lekarzy. Jeździł rowerem odwiedzając chorych w domach. Ubrany fartuch i niosąc torbę z lekami i przyrządami, trzymał kierownicę jedną ręką, a drugą odmawiał Różaniec. Kochał ludzi służąc tym, którzy nie mieli nic, mieszkali w ruderach na przedmieściach. Swoją wiarą i radością zjednywał sobie wszystkich. Ucieleśniał to, co św. Jan Bosko powiedział swoim pierwszym misjonarzom, którzy wyjechali do Ameryki: "Otocz szczególną opieką chorych, dzieci, osoby starsze, ubogich, a zyskasz błogosławieństwo Boga i życzliwość ludzi". W 1950 roku pojawiły się u niego oznaki choroby nowotworowej, którą przeżywał z heroizmem aż do śmierci, 15 marca 1951 roku.

Beatyfikował go 14 kwietnia 2002 roku w Rzymie św. Jan Paweł II.