Wezwanie to nawiązuje do ksiąg Starego Testamentu i przypomina nam o Namiocie Przybytku z czasów wędrówki ludu Izraelskiego przez pustynię. Podczas tej wędrówki Bóg towarzyszył swojemu ludowi i zechciał zamieszkać w Namiocie Objawień. Serce Jezusa – Boży, nieskalany ośrodek Jego Osoby, jest miejscem „Świętym Świętych”. To samo mamy na myśli, gdy uznajemy prawdę o tym, że w tabernakulach naszych Kościołów ukryta jest święta Hostia, prawdziwe Ciało Chrystusa, w którym rozpoznajemy centrum Serca Bożej Miłości.
Reklama
Obraz Namiotu pomaga nam dostrzec, iż obecność Boga pośród ludu musiała pozostać ukryta, w przeciwnym razie Izraelici nie znieśliby blasku Jego chwały. To pomaga nam w odkryciu znaczenia rozważanego dzisiaj wezwania: Serce Jezusa - przybytku Najwyższego. Bóg Ojciec okrywa się Sercem Jezusa, które jest owym tabernakulum Altissimi - przybytkiem Najwyższego, a jednocześnie odwołuje się do ludzkich pojęć, takich jak: serce, miłość, abyśmy mogli zrozumieć Jego zamysły. Rozważane dziś wezwanie litanijne daje nam przedsmak wielkiej radości, bo daje nam przekonanie, że Bóg towarzyszy nam wiernie na drogach naszego życia, które niekiedy przybierają postać pustynnych ścieżek. Właśnie w Sercu Jezusa Miłość Boża jest zawsze obecna: jest z nami.
Z Tego kochającego Serca Jezusa wypływa do nas szczególne zaproszenie: Wytrwajcie we Mnie, a Ja będę trwał w was. Jakie to piękne i wzniosłe, by znaleźć miejsce swego spoczynku w Sercu Jezusa, które tak bardzo nas kocha! Tak mało dokładamy starań, by korzystać z tego zaproszenia miłości, które daje pokój wewnętrzny i które wprowadza nasze serca do Serca Bożego. Chcąc mieszkać w Boskim Sercu Jezusa, muszę ofiarować Jezusowi całą naszą miłość, musimy kierować wszelkie swe pragnienia i czyny ku osiągnięciu świętości, bo im dusza jest świętsza, tym bezpieczniej trwać może w Sercu Jezusowym.
Panie Jezu, prosimy Cię byś zrobił porządek w przybytku naszych serc. Byś znów uświadomił nam kim tak naprawdę jesteśmy; to że jesteśmy kimś, w kim jest obecny Bóg.
