W Niedzielę ulicami Szczecina i Warszawy przejdą wielotysięczne Marsze dla Życia. To piękne świętowanie, ale przede wszystkim modlitwa i walka o bezbronnych Polaków, którym odbierane jest życie.

Dokładnie 30 marca Episkopat Polski wydał komunikat, z którego jasno wynika, że stanowisko katolików w tym względzie jest jasne. Należy chronić życie od poczęcia do naturalnej śmierci. Biskupi podkreślili, że w sprawie ochrony życia nie można poprzestać na kompromisie z 1993 r. i zwrócili się z apelem do polityków o zmianę prawa.

Z okazji 1050-lecia Chrztu Polski biskupi powtórzyli apel do polityków w sprawie całkowitej ochrony życia. I trzeba przypomnieć, że przez ostatnich 8 lat wszyscy politycy partii obecnie rządzącej głosowali za życiem. Dlatego apeluje o to, aby jak najwięcej posłów i senatorów nie bało się nienarodzonych dzieci i podniosło rękę za powszechnym prawem do życia.

O ile dostrzegam bardzo dużą szansę na zmianę prawa ws. zakazu zabijania z powodów eugenicznych, to jednak obawiam się, że politycy nie zdecydują się, aby polskie prawo gwarantowało wszystkim dzieciom ochronę ich życia. Przypomnę, że w Polsce teoretycznie aborcja jest zakazana, ale występują trzy przypadki, kiedy jest dopuszczalna.

Pierwszy z nich to podejrzenie o to, że dziecko jest chore i np. miałoby się urodzić z Zespołem Downa. Dokładnie taki wyrok usłyszał chłopczyk w warszawskim szpitalu Świętej Rodziny. To właśnie płacz bezbronnego dziecka, które przeżyło aborcję poruszyło sumienia Polaków, lekarzy i także polityków.

Chciałby jednak poruszyć kwestię dwóch innych wyjątków aborcyjnych, które nadal nie mają pełnej akceptacji społecznej nawet wśród katolików - dziecko poczęte zostało wskutek czynu zabronionego albo ciąża zagraża zdrowiu lub życiu matki.

Jeśli chodzi ciążę, która zagraża zdrowiu lub życiu kobiety, to mam nieodparte wrażenie, że większość społeczeństwa jest po prostu niedoinformowana. Nikt ze środowisk pro-life, a tym bardziej Kościół nie chce, aby kobiety umierały. Większość tego typu skrajnych przypadków, jak np. ciąża pozamaciczna, nawet teraz nie jest ujmowana w statystykach aborcyjnych. W zmianie prawa chodzi jedynie o to, aby ratować matkę i dziecko jednocześnie. Do tej pory powszechną praktyką było traktowanie dziecka w łonie chorej matki, jako intruza, którego trzeba się pozbyć, a dopiero później przystępować do leczenia kobiety. Są badania, które wskazują, że np. chore na nowotwór matki o wiele skuteczniej walczą z chorobą, niż te które zdecydowały się na aborcję.

Zmiana prawa nie spowoduje, że lekarze nie będą leczyć kobiet. Co więcej, będą podejmować leczenie matki nawet wtedy, gdy terapia będzie zagrażać życiu dziecka. Chodzi jedynie o to, aby nienarodzone dziecko, nie było traktowane, jak dodatkowa choroba. Ewentualna śmierć nienarodzonego byłby wówczas „skutkiem ubocznym” leczenia matki, ale nie dochodziłoby do celowego zabójstwa. Natomiast obecnie powszechną praktyką, jest stosowanie aborcji, jako wstępnego etapu „leczenia” kobiety.

Wyjątek aborcyjny mówiący o „życiu i zdrowiu matki” jest też mocno nadużywany. Przypomnę tylko głośną sprzed kilku lat sprawę, gdy matce pogorszył się wzrok o kilka dioptrii. Jej zdaniem była to wystarczająca przesłanka do tego, aby zabić dziecko. Okazało się, że prawo w Polsce jest dalece niedoskonałe, bo kobieta wygrała sprawę w Strasburgu. W efekcie wszyscy Polacy musieli zapłacić odszkodowanie z publicznych pieniędzy za to, że dziecko kobiety nie zostało zabite.

Choć kolejny aborcyjny wyjątek jest najrzadszy, to jednak jest on ulubionym argumentem zwolenników zabijania. Chodzi o dzieci, które zostały poczęte w wyniku gwałtu, a precyzyjniej „w wyniku czynu zabronionego”. Ten zapis prawny również jest mocno naginany. Przypomnę sprawę z 2008 r., kiedy to pod presją feministycznych środowisk 14-letnia Agata dokonała aborcji. Szybko okazało się, że o żadnym gwałcie nie było mowy, a dziewczyna po prostu obcowała płciowo ze swoim chłopakiem. W tym wypadku czynem zabronionym był fakt, że rodzice dziecka byli nieletni.

W wyniku tzw. czynu zabronionego przeprowadzanych jest średnio 1-3 „zabiegi” rocznie. Do zabicia dziecka wystarczy, aby matka oskarżyła mężczyznę o gwałt. Nikt nie czeka na finał sprawy przed sądem, a więc dziecko zabijane jest na „wszelki wypadek”. Doświadczenie wymiaru sprawiedliwości w tym zakresie pokazuje, że wiele takich spraw kończy się uniewinnieniem domniemanego sprawcy, a całkowicie niewinne dziecko może być zabite jako „skutek uboczny” niesłusznych oskarżeń.

Oczywiście, nawet zakaz samej aborcji eugenicznej byłby wielkim krokiem ws. ochrony życia w Polsce. Wystarczy przytoczyć najnowsze statyki Ministerstwa Zdrowia, według których 927 dzieci zostało zabitych tylko dlatego, że były podejrzane o chorobę. Dwie kolejne przesłanki aborcyjne oznaczały śmierć 48. dzieci. Zakaz eugeniki nienarodzonych ograniczyłby więc zabijanie w ok. 95 proc.

W Polsce stowarzyszenia i ludzie, którzy chcą bronić życia mają wielki komfort i akceptację większości społeczeństwa. W krajach zachodniej Europy, już nie jest tak różowo. Tam trzeba mieć wiele odwagi, aby wyjść na ulice w marszu broniącym życia. Coroczny marsz pro-life np. w Berlinie, czy Zurychu musi iść pod eskortą policji przez rozwrzeszczany tłum lewicowych kontrmanifestantów. Tam uczestnicy marszu pro-life niosą białe, drewniany krzyże na znak niewinnego męczeństwa. Tam protestującym krzyże są wyrywane, łamane, deptane, opluwane, oblewane czerwoną farbą i fekaliami.

Na Zachodzie trzeba mieć wiele odwagi, aby bronić życia... W Polsce wystarczy tylko chcieć, bo maszerowanie w obronie życia, aż tyle odwagi nie kosztuje.