Jak co roku uroczystości odbyły się na cmentarzu grzebalnym przy Mauzoleum Ofiarom Barbarzyństwa w Bielsku Podlaskim. Wzięli w nich udział m.in. przedstawiciele władz miasta z pełniącym funkcję burmistrza Miasta Bielsk Podlaski Jarosławem Borowskim, Piotrem Bożko, wicestarostą, Adamem Łęczyckim, przewodniczącym Rady Powiatu. Obecni byli wójtowie, komendanci służb mundurowych, przedstawiciele organizacji pozarządowych, stowarzyszeń i instytucji, rodziny pomordowanych i mieszkańcy miasta, przybyły delegacje zakładów pracy i szkół wraz z pocztami sztandarowymi.

Oczami Księdza Infułata

Ks. Dariusz Kujawa w homilii odwołał się do wspomnień ks. inf. Eugeniusza Beszty-Borowskiego, od którego jako kleryk uczył się miłości do Ojczyzny. Miał też możliwość jako ksiądz pracować z Księdzem Infułatem w kurii. Przywołajmy więc słowa kapłana, które przed laty poruszały serca zebranych. – Miałem 12 lat, gdy rozległ się łomot do drzwi naszego domu. Usłyszałem krzyk: „Księża aresztowani!” (...). Biegliśmy przed dom w piżamach. Zobaczyliśmy korowód bliskich i znajomych, prowadzonych w grupach. A za każdą grupą trzech gestapowców z karabinami. Szli wszyscy, rodziny z maleńkimi dziećmi. Myśleliśmy: to nie może być długie aresztowanie! Gdy stryj zorientował się, że chcą ich rozstrzelać, zaczął spowiadać. Wtedy hitlerowiec zmasakrował mu twarz, powybijał zęby i wrzucił do ciężarówki – wspominał wielokrotnie przy pomniku Ofiar Barbarzyństwa, sprawując tam Eucharystie, nieżyjący już ks. Eugeniusz. – Wraz z kolegami pobiegliśmy pod dom parafialny. Zobaczyliśmy hitlerowców plądrujących pomieszczenia. Gestapowiec zauważył nas, porwał stułę stryja, rzucił ją w kałużę i przydeptał z diabelskim rechotem. Jedna z kobiet odważnie podbiegła i ją pozbierała. Potem pozszywaną stułę otrzymałem na swoją prymicję. Na uroczystości do Bielska Ksiądz Infułat przyjeżdżał przez 58 lat. Po ogłoszeniu stryja Antoniego błogosławionym włączył się w 2000 r. w uroczystości przeniesienia relikwii stryja do bielskiej bazyliki. W maju 2010 r. odszedł do Domu Ojca i spoczął w grobie swojej matki, obok Mauzoleum Ofiar Barbarzyństwa. Od 4 lat w sposób duchowy jest z modlącymi się, trwa przy tych, o których całym życiem świadczył.

Przed udzieleniem błogosławieństwa przy dźwiękach werbli przedstawiciele instytucji, w tym Jarosław Borowski, przedstawiciele zakładów pracy i szkół złożyli wieńce i wiązanki kwiatów na grobach pomordowanych.

O miłości Ojczyzny

Następnie zebrani udali się na miejsce kaźni z 1943 r., do Lasu Pilickiego, na drugą część uroczystości, na którą przybyła wraz Krystyną i Antonim Piotrowskimi wnuczka burmistrza Erdmana Danuta Wieczorek z Tych. Zatrzymali się nad byłą mogiłą pomordowanych, którzy zostali ekshumowani w 1945 r. i przewiezieni na bielski cmentarz parafialny. – Miałam rok, kiedy zginął burmistrz Erdman. O tym haniebnym czynie hitlerowców dowiedziałam się od mamy i nie przypuszczałam, że z opowieści można nauczyć się miłości Ojczyzny. Dlatego tu jestem – wyznała Wanda Wieczorek, modląc się za pomordowanych. – Dziadek miał możliwość uratować się, nie chciał jednak nikogo narażać na śmierć, postąpił tak, jak podpowiadało mu sumienie.

Po egzekucji Niemcy podeszli do dołu z zastrzelonymi. Zobaczyli dziewczynkę, lat dwa lub trzy, która żywa spadła do dołu i pełzała po ciałach zamordowanych, dziecko zostało natychmiast zastrzelone – zeznał Wilhelm Dommersdorf, jeden z oprawców zbrodni. Krystyna Piotrowska, siostrzenica Zalewskich, jest pewna, że była to trzyletnia Danuta Zalewska. Po odmówieniu przy Krzyżu Modlitewnej Pamięci modlitwy „Anioł Pański” pod nim i na grobach ponad 650 ofiar złożono kwiaty i zapalono znicze. W miejscu zbrodni wartę honorową pełnili bielscy harcerze.