Oczywiście – jest dobre i potrzebne, pod warunkiem jednak, że nie jest grzechem. Są bowiem rejony, w które nie wolno człowiekowi wchodzić z pustej ciekawości. Nie wolno np. z samej tylko ciekawości wchodzić w cudze cierpienia. Dotyczy to nie tylko różnych postaci sadyzmu, ale naganna jest również ta pospolita ciekawość, która gromadzi tłumy wokół każdego nieszczęśliwego wypadku i lubi wsadzać nos niemal w sam środek każdej ludzkiej tragedii.

Tzw. wywoływanie duchów

Trzeba wiedzieć, że wszelkie wywoływania duchów są bardzo ostro potępione w Piśmie Świętym. W Księdze Kapłańskiej czytamy: „Nie będziecie się zwracać do wywołujących duchy ani do wróżbitów. Nie będziecie zasięgać ich rady, aby nie splugawić się przez nich. Ja jestem Pan, Bóg wasz!” (Kpł 19, 31). Przestępstwa, które w Starym Testamencie były zakazane pod karą śmierci, chrześcijanie zwykli uważać za grzechy śmiertelne, tzn. powodujące śmierć duchową. Tymczasem zwolennicy praktyk spirytystycznych argumentują, że przecież na tych seansach nic złego się nie dzieje. Często zaczynają się one modlitwą, aby dobry Bóg raczył natchnąć przychodzące duchy dobrymi radami, a uczestnikom, żeby pomógł dostosować się do tych rad. Zastanówmy się jednak, czy taka „modlitwa” nie jest wzywaniem imienia Bożego już nie tylko nadaremnie, ale w celu bezbożnym. Wywoływanie duchów opiera się bowiem co najmniej na dwóch bezbożnych założeniach. Po pierwsze – na jawnej lub ukrytej pogardzie dla słowa Bożego, że jakoby jego światło było zbyt ciemne albo niepewne i wobec tego trzeba zasięgać wskazówek bardziej miarodajnych. Drugie założenie jest chyba jeszcze bardziej bezbożne. Mianowicie, żeby wierzyć w seanse spirytystyczne, trzeba utracić wiarę w możliwość wolności.

Przepowiednie

Dlaczego tak wielu ludzi, także chrześcijan, zamiast wsłuchiwać się w słowo Boże i swoim nawróceniem przyczyniać się do lepszej przyszłości swojej i świata, nadstawia ucha na różne wróżby, horoskopy i przepowiednie? Odpowiedź może być tylko jedna. Podłożem tej postawy jest ciemna wiara, jakoby człowiek (a nawet całe narody) był jedynie biernym przedmiotem gry rozmaitych sił większych od niego. Nie wierzy się tu ani w opiekę Bożej Opatrzności, ani w możliwość czynnego wpływu na kształt naszej przyszłości. Poza tym przepowiednie zazwyczaj są tak bardzo ogólne i mętne, że można w nie wszystko wcisnąć. Nawet meteorologia, która posługuje się najnowocześniejszą aparaturą i potrafi prognozować pogodę z dużą dokładnością, może się pomylić. Tymczasem niektórzy przepowiadacze ustalają dzień końca świata. Sądzę, że wszystkimi nietrafionymi prognozami współcześni wróżbici najmniej się przejmują, a na pewno zawsze mają na to jakieś wytłumaczenie. Wywołują tylko niepotrzebny strach i zamęt w ludzkich głowach. A może właśnie taki jest ich cel.

Co na to Kościół?

Kościół wierzy, że Bóg może objawić przyszłość swoim prorokom lub niektórym świętym. Jednak – jak czytamy w Katechizmie Kościoła Katolickiego – właściwa postawa chrześcijańska polega na ufnym zawierzeniu się Opatrzności w tym, co dotyczy przyszłości, i na odrzuceniu wszelkiej niezdrowej ciekawości w tym względzie. Trzeba się jednak starać przewidywać skutki swych działań, ponieważ „nieprzewidywanie może stanowić brak odpowiedzialności” (KKK 2115). Kościół zdecydowanie zakazuje wszystkich form wróżbiarstwa, takich jak odwoływanie się do Szatana albo demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość. „Korzystanie z horoskopów, astrologia, chiromancja, wyjaśnianie przepowiedni i wróżb, zjawiska jasnowidztwa, posługiwanie się medium są przejawami chęci panowania nad czasem, nad historią i wreszcie nad ludźmi, a jednocześnie pragnieniem zjednania sobie ukrytych mocy. Praktyki te są sprzeczne ze czcią i szacunkiem – połączonym z miłującą bojaźnią – które należą się jedynie Bogu” (KKK 2116).